Παρόλο που το Μεγάλο Σάββατο είναι η κατεξοχήν ημέρα του υιού που ετοιμάζεται για την λυτρωτική προς την ανθρωπότητα ανάδυσή του ως πατέρας, για μένα αντιστρόφως το Μεγάλο Σάββατο ήταν πάντα η μέρα του πατέρα. Όταν ήταν μικρός ο πατέρας μου δούλευε τις ημέρες αυτές στη Βαρβάκειο, κουβαλώντας αρνιά μέχρι πολύ μετά τα μεσάνυχτα. Δεν υπήρχαν ακόμη συλλογικές συμβάσεις και ωράρια. Η γιαγιά μου προκειμένου να αντέξει ο μικρός τη σκληρή δουλειά, περίπου στα 10-15 τότε, του έλεγε, σωστά από θεολογική άποψη, πως ο Χριστός αναστήθηκε το μεσημέρι, κι έτσι του τηγάνιζε λίγα γλυκάδια από το αρνί, συκωτάκια και νεφραιμιές. ‘Ετσι, το είχε κρατήσει ο πατέρας μου και κάθε Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι πίναμε ούζο με τα γλυκάδια του αρνιού και πάντα μου φαινόταν πως έτσι τιμούσα κι εγώ τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τη σχέση του με τη μητέρα του, μια παράδοση που αναπόφευκτα θα έκοβε τη θεολογική διαδοχή στη μέση, καθώς στην περίπτωσή μου η μέρα του υιού δεν θα ερχόταν ποτέ.
Μεσαιωνικά 